برنامه ریزی های اصلی بر تولید و تامین مجموعا ۸،۹۸۶ نسخه از M18 انجام گرفت که از این میزان، ۷،۳۸۶ دستگاه برای ارتش آمریکا و ۱،۶۰۰ دستگاه نیز برای اجاره به کشورهای دیگر در نظر گرفته شد.
هلکت M18 با کالیبر ۷۶ میلی متری، شکارچی تانک آمریکایی مورد استفاده در جنگ جهانی دوم بوده است. این نابودگر تانک به طور گسترده در جنگ کره، ایتالیا و دیگر نبردهایی که در کشورهای اروپایی صورت گرفت، استفاده شد.

شکارچی تانک یا نابودگر تانک: نوعی ماشین جنگی زره پوش مسلح به توپخانه مستقیم یا پرتاب موشک با ظرفیت‌های عملیاتی محدود است و به‌طور خاص برای درگیری با تانک‌های دشمن طراحی شده‌است.

جالب است بدانید که هلکت M18، سریع ترین تانک آمریکایی در جاده محسوب می شود. این سرعت بالا از طریق کاهش سیستم زرهی به حداقل میزان ممکن و همچنین تجهیز تانک به موتور ستاره ای (موتور رفت و برگشتی از نوع درون سوز که سیلندرها مانند پره های چرخ در قسمت خارجی کارتر قرار می گیرند) تامین شده است. مجموعه فاکتورهای مذکور دست به دست یکدیگر دادند و هلکت را تبدیل به موثرترین شکارچی تانک آمریکایی در جنگ جهانی دوم کردند. هلکت M18 از بیشترین نسبت کشتار به آسیب پذیری در مقایسه با تانک ها و یا نابودگرهای تانک استفاده شده توسط نیروهای آمریکایی برخوردار بود.

طراحی و توسعه
همانطور که پیش تر نیز اشاره شد، هدف اصلی از توسعه این شکارچی تانک در سال ۱۹۴۱ افزایش سرعت به وسیله کاهش بار پوشش زرهی بوده است. بدین ترتیب در نهایت پس از بررسی های بسیار و تلاش های شبانه روزی به منظور دست یابی به وسیله نقلیه نظامی مطلوب، هلکت M18 ساخته شد. پس از آن که اولین نمونه های هلکت مراحل تکامل و ساخت خود را پشت سر گذاشتند، از تست های مختلفی مشابه آنچه که بر خودروهای مسافربری انجام می شود استفاده شد. از جمله دیگر آزمون هایی که برای هلکت M18 ثبت شده است، می توان به گذر از آب تا ارتفاع ۶ فوتی، توانایی صعود از دیوارهای کوتاه و حذف موانع مختلف اشاره کرد.

هلکت M18 تغییرات متنوع و همچنین ویژگی های قابل توجهی را در مقایسه با رقبای قدیمی خود به همراه دارد. این نابودگر تانک نیز با موتور مشابه Wright R975 که در تانک آمریکایی متوسط شرمن نیز دیده می شود، کار می کند. البته موتور به منظور اشغال فضای کمتر و در نتیجه کاهش وزن کلی نابودگر تانک، به اندازه ۹۰ درجه چرخیده است. برخلاف شکارچی های تانک M10 و M36 که دارای شاسی سنگین تانک شرمن M4 هستند، هلکت M18 از ابتدا به عنوان یک نابودگر تانک سریع طراحی شد. در نتیجه این تلاش ها، نسخه مورد نظر کوچک تر، سبک تر، راحت تر و همچنین به طرز جالبی سریع تر از نمونه های قدیمی بود. لازم به ذکر است که سیستم تسلیحاتی هلکت M18 هیچ تفاوتی با مدل ۷۶ میلی متری شرمن ندارد. ظرفیت خدمه این نابودگر تانک ۵ نفر متشکل از فرمانده، مسئول تسلیحات، راننده، کمک راننده و بارکننده است. تیربار سنگین ام ۲ برونینگ نیز با مهمات ۸۰۰ گلوله ای به منظور مقابله با هواپیماها و نیروهای پیاده نظام دشمن در طراحی هلکت M18 لحاظ شد.

پوشش زرهی هلکت M18 برای افزایش سرعت این شکارچی تانک کاملا سبک در نظر گرفته شد و بدین ترتیب از محافظت قابل توجهی نیز در برابر تسلیحات آلمانی معمول ضد تانک برخوردار نیست. البته لازم به ذکر است که در آن زمان حتی تانک های قدرتمند از نظر پوشش زرهی هم در مقابل اکثر تسلیحات ضد تانک آلمان ها، دوام چندانی نداشتند. از این رو کاهش بار زرهی، اثر منفی زیادی بر قابلیت بقای تانک به دنبال نداشت و این موضوع خود نقطه قوتی مهم برای هلکت M18 محسوب می شد. پوشش زرهی فوقانی و تحتانی این شکارچی تانک، هر دو ۱۲٫۷ میلی متر ضخامت داشته است. با وجود تمام مزایای نام برده، اصلی ترین عیب هلکت محافظت ضعیف پوشش زرهی آن و همچنین عملکرد نامناسب سلاح ۷۶ میلی متری در برابر زره قسمت جلو تانک های پیشرفته تری مانند تایگر و پانتر خواهد بود. جالب است بدانید که سلاح ۷۶ میلی متری این شکارچی تانک با مهمات استاندارد می تواند تنها از فواصل بسیار نزدیک به پوشش زرهی قسمت جلوی تانک های پانتر نفوذ کند.

برنامه ریزی های اصلی بر تولید و تامین مجموعا ۸،۹۸۶ نسخه از M18 انجام گرفت که از این میزان، ۷،۳۸۶ دستگاه برای ارتش آمریکا و ۱،۶۰۰ دستگاه نیز برای اجاره به کشورهای دیگر در نظر گرفته شد. البته در نهایت تولید M18 به ۲،۵۰۷ دستگاه کاهش یافت و مهم ترین علت آن نیز عدم کارایی کافی سلاح ۷۶ میلی متری برای مقابله با تانک های جدید آلمانی و نیروهای زمینی بود. بدین ترتیب مراحل تولید هلکت M18 از سال ۱۹۴۳ تا اکتبر ۱۹۴۴ با ۲،۵۰۷ دستگاه شکارچی تانک تکمیل شده، به پایان رسید. لازم به ذکر است که در روند تولید نیز تغییرات متعددی داده شد تا نقاط ضعف هلکت رفع شود.

انواع
T41 Prime Mover: در این نسخه برجک حذف و یک سری تغییرات داخلی مختصر داده شد.
خودروی شناسایی و فرماندهی T41E1: در این مدل نیز برجک حذف و مجموعه با تغییرات داخلی همراه شد. هدف اصلی از تولید T41E1، استفاده از آن به جای خودروی زرهی M20 بوده است.

وسیله نقلیه زرهی M39: نسخه استاندارد T41؛ ۶۴۰ دستگاه از اکتبر ۱۹۴۴ تا مارس ۱۹۴۵، تغییر یافتند.
T88 با کالیبر ۱۰۵ میلی متر: M18 مجهز به سلاح ۷۶ میلی متری با هویتزر (از ادوات توپخانه ای که در طراحی آن برخی ویژگی های توپ جنگی و خمپاره تلفیق شده است) T12 کالیبر ۱۰۵ میلی متری جایگزین شد. نسخه ای آزمایشی در سال ۱۹۴۴ ساخته اما در نهایت این پروژه پس از پایان جنگ به طور کلی متوقف شد.

M18 با کالیبر ۹۰ میلی متر: این پروژه نیز پس از پایان جنگ متوقف شد.
T86 با کالیبر ۷۶ میلی متر (دوزیست): نسخه M18 با بدنه بزرگ تر و همچنین سبک تر از مدل اصلی که قابلیت غوطه وری در آب را نیز دارد.
هویتزر T87 با کالیبر ۱۰۵ میلی متر (دوزیست): این مدل نیز توانایی غوطه وری روی آب را دارد.
لازم به ذکر است که توسعه تمام مدل های دوزیست پس از جنگ ادامه نیافت.

مشخصات M18 با سلاح ۷۶ میلی متری
– نوع: شکارچی تانک
– محل تولید: آمریکا
– سازنده: کمپانی خودروسازی بیوک از زیرمجموعه های جنرال موتورز
– طراحی شده به سال: ۱۹۴۲
– هزینه ساخت هر واحد: ۵۵،۲۳۰ دلار
– تولید شده به سال: ۱۹۴۴-۱۹۴۳
– وزن: ۱۷٫۷ تن
– طول: بدنه ۵٫۲۸ متر، همراه با سلاح ۶٫۶ متر
– پهنا: ۲٫۸۷ متر
– ارتفاع: ۲٫۵۷ متر
– خدمه: ۵ نفر
– ظرفیت سوخت: ۶۲۵ لیتر
– برد عملیاتی: ۱۶۰ کیلومتر در جاده
– سرعت: ۹۰ کیلومتر بر ساعت در جاده و ۲۹ کیلومتر بر ساعت آفرود